AMERIKA OP KLOMPEN

AMERIKA OP KLOMPEN

WINDJAMMING LANGS DE KUST VAN MAINE

Zoals gezegd was mijn eerste primaire bestemming tijdens deze rondreis door New England de kust van Maine. Beter gezegd Rockland, een bedrijvig vissersdorpje waar ik samen met mijn vriendin (en 20 andere gasten) inscheep op de schoener Isaac H. Evans. Aan het eind van de zondagmiddag heet eigenaresse en Captain Brenda G. Walker ons, mede namens de 3 andere bemanningsleden (Megan, Carrie en Nathaniel) welkom. Zij wijst ons onze kajuit, geeft een korte rondleiding en vertelt het een en ander over de voorzieningen aan boord van dit in 1886 gebouwde zeilschip.

Schooner Isaac H. Evans

Een week lang zeilen we met de Isaac H. Evans langs de ruige kust van Maine. Zonder reisplan, zoals Captain Brenda nadrukkelijk bij aanvang stelt. Geen mens die zich daarover druk maakt, ofschoon na een paar dagen toch enige zorg over de bestemming aan het eind van de dag opduikt. Niet omdat de vakbekwaamheid van Brenda in twijfel getrokken wordt en vrees bestaat dat de schoener koers zet richting IJsland, maar omdat de drankvoorraad nodig aanvulling verdient en dus een baai met een dorpje voor boodschappen van harte welkom is. Het varen zonder specifiek reisdoel draagt in belangrijke mate bij aan het volledige verlies van allerlei begrippen die normaal gesproken bewust of onbewust belangrijke elementen vormen van het dagelijks bestaan: tijds- en plaatsbesef. Al na een dag dobberen in de frisse zeelucht laten de meeste passagiers hun horloge in de kajuit achter. Zon en scheepsbel nemen de taak van de uurwerken over. Zelfs doorgewinterde nachtbrakers kruipen voor tienen onder de wol, met uitzondering van de avond met volle maan waarop Captain Brenda haar gasten tracteert op nachtzeilen. Ruim voor het luiden van de bel die het ontbijt aankondigt is iedereen doorgaans weer aan dek te vinden: een mok koffie stevig tussen de handen geklemd om zich te warmen in de kille ochtendlucht.

De Isaac H. Evans maakt deel uit van de 13 schepen tellende vloot van de Maine Windjammer Association. Sommige van deze zeilboten zijn speciaal voor dit soort cruises nagebouwd (in de stijl van de originele schoeners die in de 18e, 19e en zelfs nog een deel van de 20e eeuw het belangrijkste transportmiddel langs de Amerikaanse oostkust vormden). Anderen, zoals de Isaac H. Evans, zijn originele vracht- en vissersboten die voor de toeristenvaart omgebouwd werden. De Isaac H. Evans werd in 1886 in New Jersey te water gelaten en deed 85 jaar dienst in de Delaware Bay als schip voor de oestervangst. Omdat de Evans in grote lijnen in originele staat gehandhaafd bleef (het is een van de weinige schoeners die geen motor aan boord heeft en behoudens hand- en spandiensten van een motorsloep volledig op zeilen is aangewezen), is het schip aangemerkt als National Historic Landmark.

De accommodaties aan boord van een windjammer zijn goed, maar eenvoudig. De kleine kajuiten vragen van de passagiers improvisatietalent en aanpassingsvermogen, maar voldoen uitstekend. Een fonteintje levert warm en koud stromend water en aan dek is een douchecabine die met de andere passagiers gedeeld wordt. Eerlijk gezegd: de primitieve voorzieningen passen volledig in de sfeer van een cruise als deze. Zoals ook de gezamenlijke maaltijden die bij goed weer aan dek genuttigd worden. Bij minder plezierige weersomstandigheden is er (min of meer) plaats voor iedereen in de kombuis. De maaltijden, klaargemaakt door de bemanning, zijn prima en de geur van vers gebakken brood en koek die 's ochtends uit de kombuis opstijgt is een van de talloze plezierige herinneringen die ik aan de trip bewaar. Zoals ik ook met buitengewoon veel genoegen terugdenk aan de 'lobster-bake'.

Voor de lobster-bake meert onze boot af in een beschutte baai voor een onbewoond eiland. Met de sloepen worden de passagiers naar wal gevaren, waar de bemanning met behulp van sprokkelhout een kampvuur bouwt. Boven het vuur wordt een teil met zeewater gekookt waarin een enorme partij kreeft verdwijnt die afgedekt wordt met zeewier. Tegen de tijd dat we terugkeren van onze verkenning van het eiland is het etenstijd. De teil, waaraan ook mosselen en 'corn-on-the-cob' zijn toegevoegd, wordt op het strand omgekiept.

Gewapend met een bord mosselen, maiskolf en kreeft zoekt iedereen een rots als zitplaats. Flessen wijn worden ontkurkt. Vlammen van het kampvuur verlichten het strand. Vol verrukking stort iedereen zich op de kreeft. Al rap sta ik op om een tweede exemplaar te bemachtigen. Er is ruim voldoende en wie trek heeft kan zelfs een derde of vierde kreeft krijgen. Hoe goddelijk de smaak ook is, twee blijkt voor mij de limiet.

Wooden Boat Sail-In, Brooklin, Maine

De volledige cruise vindt plaats in de uitgestrekte Penobscot Bay die gekenmerkt wordt door ontelbare bewoonde en onbewoonde eilanden. Behalve voor de aankoop van verse kreeft bij de afslag van Stonington en aanvulling van de drank- en ijsvoorraad in Bear Harbor, doen we gedurende de week slechts een andere haven aan, die van Brooklin, waar die dag de Wooden Boat Sail-In plaatsvindt. Dit festijn is een samenkomst van alle zeilboten van de Maine Windjammer Association. Een plaatselijke steelband verzorgt de muziek en hongerige magen kunnen gestild worden met gekookte mosselen.

Voor meer informatie over meerdaagse zeiltochten met zogeheten 'tallships' kunt u contact opnemen met de Maine Windjammer Association, www.sailmainecoast.com,

e-mail windjam@acadia.net; telefoon 1-800-807-9463. Postadres: PO Box 1144, Blue Hill, ME 04614. Cruises kosten US $350-$835 (inclusief alle maaltijden) per persoon, afhankelijk van het aantal (3-6) dagen en het seizoen.